Rozdział II

Obudziłam się porażona mocnymi promieniami słońca, które dobijały się do pokoju poprzez jasnoniebieskie zasłony. Podniosłam się z łóżka i niezdarnie pościeliłam je. Jeszcze nie do końca rozbudzona chwyciłam za telefon, aby sprawdzić godzinę. Dziewiąta dwadzieścia. Dwie wiadomości. Pierwszy sms był oczywiście od Jennifer jeszcze z wczoraj. Pytała jak się czuję i czy spokojnie dotarłam do domu. Nie odpisałam jej, bo byłam zajęta chronieniem tyłka swojego brata i tłumaczeniu policji, że już dotarł i cały wieczór był w domu. James nie powiedział mi, co było powodem spisania go przez komisarzy, patrzył na mnie jak na wariatkę urwaną z kosmosu. Zmienił się i to bardzo. Jeszcze do niedawna mówiliśmy sobie o wszystkim, jeżeli coś się w jego życiu działo, wiedziałam o tym pierwsza. Nikt nie znał go tak dobrze jak ja, nawet rodzice. Pomagałam mu we wszystkim, pod nieobecność mamy i taty pełniliśmy funkcję rodzicielską opiekując się Maxem tak, jak tylko umieliśmy. Sądzę, że w pewnym momencie James gdzieś się zgubił, może przytłoczyła go dorosłość, ostatni rok szkoły, studia, może to było powodem jego nagłej zmiany zachowania. A może naprawdę coś się działo? Gdybym wiedziała cokolwiek, byłabym spokojniejsza. A nie wiedziałam nic.
Była sobota, a ja jak zwykle nie miałam zamiaru przed dziesiątą stawiać stóp na parterze. Ubrałam się w lekki sweterek i getry, a na nogach miałam mięciutkie kapcie, które były rodzinnym sygnałem, że jest weekend, a ja chcę odpocząć. Nie było mi to jednak dane. Wychodząc z łazienki usłyszałam krzyki, śmiechy z pewnością obcych mi ludzi. Z nich wszystkich potrafiłam rozpoznać tylko swojego starszego brata, bo przecież Max wyjechał z rodzicami. Schodząc na dół niepewnie rozejrzałam się po holu - nikogo w nim nie było. Im bliżej byłam salonu, tym bardziej czuć było plejadę męskich perfum. Czyżby znajomi Jamesa? Nie myliłam się. Na skórzanej kanapie i fotelach siedziała 3 chłopaków, a mój brat obok nich. Rozejrzałam się i nieśmiało starałam się odezwać, jednak nie wiedziałam co powiedzieć.
- Proszę, księżniczka wstała. - w roku pokoju, w jednym z foteli rozsiadł się nikt inny jak mój osobisty agent śledczy - pan Pena.
- James, co oni tu robią? - zignorowałam całkowicie mulata, to chyba najlepsze wyjście.
- Mają takie same prawo tu być jak i Jen. - naskoczył na mnie, jakbym ukradła mu co najmniej milion.
- Może mnie chociaż przedstawisz kolegom? - mruknęłam siadając obok Jamesa.
- To jest Carlos. - wskazał na chłopaka, którego znałam już od początku. Nędznie spojrzał na mnie i puścił oko. Wzdrygnęłam się na samą myśl o jego wczorajszym podrywie.
- Tamten na kanapie to Kendall. - pokazał palcem wysokiego i umięśnionego ciemnego blondyna. Ten machnął do mnie dłonią i wrócił wzrokiem do swojego iphona. Uśmiechnęłam się.
- Kim jest ten chłopak w kącie? Wygląda na przygnębionego. - szepnęłam do Jamesa.
- Logan, najbardziej sympatyczny z grupy, ale jednocześnie najbardziej nieśmiały. Logan! - chłopak zawołał do bruneta, który szybko podniósł głowę do góry i spojrzał na nas z pytającym wzrokiem.
- Obudź się, stary, bo życie ci przeminie. - wstał i sunął mu sójkę w bok.
- Nie mam nic do stracenia. - Logan mruknął do Jamesa i wyszedł z pokoju.
Zaintrygowała mnie grupa znajomych mojego brata. Zazwyczaj chłopacy kumplują się z takimi samymi jak oni sami, tak przynajmniej mi się wydaje obserwując znajomych Davida. James jest uporządkowany, jednak potrafi zaskoczyć. Jest spontaniczny i opiekuńczy. Kendall sprawiał wrażenie przywódcy i kolesia, który ustawia wszystkich po kątach. W głębi duszy miałam jednak nadzieję, że można będzie się z nim dogadać. Carlos..no cóż, jego nie lubiłam z każdą kolejną chwilą, w której go widziałam. Chłopak ma najwyraźniej coś nie po kolei w główce,jestem pewna, że mało kogo bawią jego sprośne żarty. Logan. Przyprawiał mnie on o dreszcze. Nieśmiały, ale według Jamesa potrafi się rozkręcić. Czułam, że w jego życiu coś się właśnie działo, coś, co nie pozwalało mu normalnie funkcjonować w otaczającym go świecie. Czułam nijaką blokadę wokół jego przestrzeni, barierę, która nie pozwalała mu być sobą. To było w tym wszystkim okropne - przeszkody, które sami sobie stawiamy i nie potrafimy im sprostać.
Wyszłam z salonu i ruszyłam w kierunku kuchni, po drodze porządkując buty, które niekulturalnie rozrzuciła banda kolesi wypuszczonych z buszu. Byłam bardzo ciekawa co powiedzieli by na to wszystko rodzice, ale jak by nie było, żyję w tym domu już kilkanaście, a dokładniej siedemnaście lat i wiem -  James potrafi sprawić, że rodzice przejdą na jego stronę w każdej sprawie. Uporządkowałam trochę bałagan, który powstał w kuchni i przygotowałam kanapki dla zgrai idiotów. Z talerzem pełnym bułek z szynką i pomidorami wparowałam do pokoju, gdzie przywitały mnie głośne gwizdy i brawa. Mówiłam już, że mam do czynienia z idiotami? Postawiłam naczynie na szklanej ławie i usiadłam na brzegu kanapy obok Logana. Chłopak posunął się i zrobił miejsce blisko siebie, więc dosiadłam się z nadzieją na bliższe, miłe poznanie.Atmosfera była jednak dość napięta, jako jedyna dziewczyna w salonie nie czułam się dobrze, dlatego też postanowiłam wyjść do ogrodu.  Gdyby nie wiatr otulający moje ciało, pewnie zemdlałabym. To co tam zobaczyłam przeszło moje wszelkie oczekiwania. Byłam przerażona.

*******************************************************************

Witajcie! Chciałabym bardzo bardzo podziękować za czytanie mojego opowiadania i za tak ciepłe słowa, które czytam w komentarzach. Naprawdę, to sprawia, że naprawdę mam ochotę pisać te opowiadanie :) Dzisiaj krótki rozdział spowodowany moimi problemami z dojściem do komputera ( w godzinę dobry i długi rozdział niestety się nie napisze. ) Akcja rozpocznie się już w następnym rozdziale, więc trzymajcie rękę na pulsie! :D

Rozdziały będą pojawiać się w środy i niedziele, w roku szkolnym w piątki i niedziele.

Bardzo bym prosiła o wyrozumiałość i każdą osobę, która czyta - o krótki komentarz abym wiedziała, że odwiedza tego bloga i go czyta. Za każdą szczerą opinię - wielkie DZIĘKUJĘ xx

Osoby, które chcą być informowane o nowych rozdziałach - proszę o kontakt na w komentarzu ( wystarczy, że podpiszecie się nazwą twittera c: )

Dziękuję jeszcze raz i mam nadzieję, że się podobało. Następny rozdział już w tym tygodniu, obiecuję - będzie dłuższy i ciekawszy! :)

@henderauhl